در واقع روکش کردن دندان ها (لمینت دندان ، کاپوزیت دندان و...) به عنوان آخرین راه حل برای نگهداری دندان هاست. در مواقعی که از هیچ کدام از درمان های محافظه کارانه تر به دلیل از دست رفتن زیاد بافت دندانی نمی توان استفاده کرد، به روکش کردن دندان می توان فکر کرد.
شکستگی های وسیع دندانی:
زمانی که حجم عمده ای از دندان یا دندان ها در اثر شکستگی های وسیع از دست رفته است، برای بازسازی دندان می توان از روکش استفاده کرد. البته باید دقت شود در بسیاری از موارد شکستگی ها، با کمک ترمیم های کامپوزیتی و یا بیلداپ های کامپوزیتی قابل بازسازی است و نیازی به تراش دندان ها و از بین بردن بافت باقی مانده دندان به منظور قرار دادن روکش نیست.
پوسیدگی های گسترده و عمیق:
گاهی در دندان هایی که به دلیل پوسیدگی های بسیار جدی و وسیع، بافت بسیار اندکی از آن ها باقی مانده، انتخابی جز روکش کردن دندان نداریم.البته در بسیاری موارد این دندان ها نیازمند درمان ریشه، پست و کور و جراحی افزایش طول تاج هستند و در مرحله ی آخر برای حفظ دندان، روکش بر روی آن ها قرار داده می شود.
ایمپلنت های دندانی:
روکش های ایمپلنت جزئی از درمان های ایمپلنت دندان بوده و چند ماه پس از جراحی ایمپلنت بر روی فیکسچر ایمپلنت قرار داده می شود.
بریج های دندانی:
زمانی که فرد یک دندان و یا چند دندان را از دست داده و به هر دلیل قادر به استفاده از ایمپلنت نیست، و در عین حال دندان های دو طرف ناحیه بی دندانی دچار آسیب و تخریب هستند ( وجود پوسیدگی ها و یا پرکردگی های قدیمی ) می توان از بریج های دندانی استفاده کرد.
بریج های دندانی در واقع روکش های به هم پیوسته هستند که با اتصال دندان های دو طرف ناحیه بی دندانی، فضای بی دندانی را پر می کنند.
برای مطالعه بیشتر : مجله اینترنتی دندانپزشکی
- ۰ ۰
- ۰ نظر
