سدیم ساخارین یک نوع شیرین کننده مصنوعی است که شیرین تر از ساکارز است اما دارای عطر و طعم تلخ است. سدیم ساخارین اغلب برای نوشیدنی ها ، آب نبات ، بیسکویت ، دارو و خمیر دندان استفاده می شود.
قبل از سال ۲۰۰۰ ، طبق دستور اداره غذا و داروی مورد نیاز بود که یک برچسب هشدار دهنده بر روی محصولات حاوی ساخارین سدیم به علت خطرات احتمالی بهداشت آن قرار گیرد.
یک شیرین کننده سنتتیک غیرمغذی است. شیرینی آن ۳۰۰ تا ۵۰۰ برابر بیشتر از ساکاروز است.
سدیم بنزوسولفیمید نیز نام دارد. ساخارین در سال ۱۸۷۹ به طور تصادفی به وسیله فهلبرگ، در هنگام انجام آزمایشات شیمیایی با ترکیبات جنبی دیگری مثل قطران زغال سنگ کشف گردید.
این ماده برای اشخاص مبتلا به مرض قند یا دیابت که میبایستی مقدار محدودی قند مصرف نمایند، به طور گسترده ای مورد استفاده قرار می گیرد و در تقلیل کالری رژیم غذایی آنها مؤثر می باشد.
از ساخارین برای شیرین کردن کرم ها و خامه جهت بیماران دیابتی استفاده می گردد.
در زمان جنگ جهانی دوم که قند و شکر بواسطه کمبود جیره بندی شده بود برای شیرین کردن قهوه، چای و نوشابه های غیرالکلی مورد مصرف فراوان داشت.
سدیم ساخارین در مواد غذایی کم کالری و بدون قند از قبیل مربا ، آشامیدنی ها و دسرها مصرف میشود..
نکته :
گلایسین یک اسید آمینه غیرضروری است که به عنوان عامل مغذی و مکمل رژیمی مصرف میشود و هر یک گرم آن در چهار میلی لیتر آب حل می شود.
از گلایسین برای پوشاندن مزه تلخ ساخارین در نوشابه های رژیمی استفاده میگردد.
ساخارین در تجارت به صورت کریستال، پودر و یا قرص عرضه میگردد.
هر قرص حدوداً معادل ۷گرم ساکاروز است. هر ۱۰ گرم ساخارین در ۱۰۰ میلی لیتر آب ۲۵ درجه سانتی گراد حل میشود.
به فرم سدیم ساخارین یا کلسیم ساخارین نیز مصرف می گردد.
کلسیم ساخارین ماده شیرین کننده ای که به صورت پودر سفید یا کریستالی موجود میباشد حلالیت آن یک گرم به ازای ۱/۵ میلی لیتر آب است.
در رژیم های فاقد سدیم مصرف کلسیم ساخارین بیش از سدیم ساخارین می باشد. شیرینی کلسیم ساخارین تقریباً ۵۰۰ برابر ساکاروز است.
شایان ذکر است مشکلی که هنگام استفاده از شیرین کننده های غیرمغذی با قدرت شیرین کنندگی زیاد ( مانند ساخارین و آسپارتام ) به جای شکر در فراورده های بدون قند پیش می آید آن است که شکر علاوه بر خاصیت شیرین کنندگی در بافت و پیکره محصول نیز نقش دارد و وقتی به جای آن از یک شیرین کننده غیرمغذی قوی استفاده می شود.
این مواد شامل ترکیبات مواد شیمیایی قابل هضم نظیر قندهای الکلی و مالتودکسترین و ترکیبات با قابلیت هضم نسبی مانند پلی دکستروز، ترکیبات غیرقابل هضم نظیر سلولز و مشتقات آن و فیبرهای نامحلول می باشند.
- ۰ ۰
- ۰ نظر
